ختم 93
خب بهترین کار در این لحظه اعتراف به این است که : آقا ! من نتوانستم حرفها ، اینهمه حرف جمع شده ی آخر سال را توی یک پست بنویسم و عاجز و درمانده آمدم اینجا اعتراف کنم که خیلی حرف داشتم برای گفتن و نشد . خب و صد البته که برای همه تان سال خوشی و سرشار از خوشی و باز هم خوشی و بیشتر از هر چیزی لبخند آرزو میکنم . و امیدوارم مهمانهایتان برایتان جای خالی بگذارند توی تعطیلات برای لذت و کامیابی از بهار . و ارزو میکنم برایتان بهترین لحظه ها را در کنار کسانی که دوستشان دارید و منتظر بوده اید ببینیدشان .
و مجردها ! آی مجردها ! امیدوارم عشق بیاید یک گوشه ای خفت گیرتان کند و باقی قضایا :)
و متاهل ها ! آی متاهل های مظلوم ! روزگارتان شاد و شاد و شاد و باز هم شاد !
دیدید من هم بلدم حرفهای خوب خوب و پر انرژی بزنم ؟!:)
در آخر با جدیت تمام از خدا میخواهم حال همه ی مردم دنیا را خوب کند . و به داد همه برسد . و ما ایرانی ها را کمی راستگو تر و منصف تر کند و به دل هایمان رحم و شفقت و مهربانی هدیه کند و بیش از این ما را به حال خودمان رها نکند . والا به خدا . دیدید که طرز فکرهایمان را توی محیط های مجازی که نشرش میدهیم . ما ایرانی ها خیلی داریم بد میشویم . خیلی غریب و از خود مچکر شده ایم . کمی خوب بشویم .
* سال 94 خوبی برایتان آرزومندم .
** از سیاوش و آلما بیخبرم . تو رو خدا به این بیخبری خاتمه بدید!!!!
چشمهایش :(
مادر بودن انگار جرم بود و نمی دانستم ...
در این ساعت که دقایقی اندک تا پایان 24 ساعت این چهارشنبه ی زندگی ام مانده ، به این نتیجه رسیده ام که بیهوده ترین زندگی ، زندگی ما مادران است . نه ! حرفم را تصییح میکنم . به بقیه کار ندارم ولی برای خودم خیلی دلم گرفته . یک امشبی هم که همسر نیست و می توانستم بی آنکه وقتی برای پذیرایی شام و چای و میوه بگذرانم ، راحت پایم را بگذارم روی پایم و فیلمی ببینم که در تب دیدنش دارم بال بال میزنم و فرصتش را نداشته ام پیش از این و یا کتابی بخوانم که دو سال از خریدنش گذشته و تا کنون ورق نخورده ، باز بچه ها هستند و حضور عالی شان مستدام است . شام بده ، سرگرمشان بکن و ...و...و... بدیهی است که پس از یک روز بیش از حد اکتیو ، اکنون باید سرشان روی بالش می بود و چشمهایشان در خواب عمیق ، لیکن همچنان بیدارند و هنوز درخواست هایشان را دارند حتی . و من در این دقایق باقی مانده از روز چهارشنبه 20 اسفند ، به حدی از این زندگانی رنجور و دلگیرم که خدا می داند و بس . خسته ام . چرا هیچ کسی برای ما ، هیچ کاری نمیکند ؟ یکی یک فرجه برای من بگیرد تو را به خدا . در حد یک ساعت مرخصی هم خوب است . خیلی خسته و درمانده شده ام . خیلی قابل ترحم ام ، درکم کنید :(
پیشنهاد دانلود : may it be - lisa kelly.mp3.mp3
زامبی بودن بهتر از سالم بودن است . نقطه .
توپید به من که : "کمتر بده به این دختر بخوره ! خیلی چاق شده ... فردا مثل فلانی می شه . "
فلانی ، اسم داشت البته من قیچی اش کردم اینجا . دختر خودش بود ها و درست روبرویش ، بغل دست من نشسته بود و داشت به سخنرانی مادرش گوش می داد و هشدارهایش به من برای رژیم دادن به بهار تا مبادا مثل او چاق و بی ریخت !!!! شود . من اصولا زن حاضر جوابی نیستم اما یک جاهایی توی زندگی سکوت نمیکنم و حرفهایم فوران میکند بیرون و آن شب نمیتوانستم زبان به دهن بگیرم . وسط آن شلوغی سرشار از سکوت ، حاضرین نشسته بر میزهای اطراف که از نزدیکان و وابستگان بودند خیلی هایشان به خوبی توانستند صدایم را بشنوند چون خشم و عصبانیت چاشنی اش شده بود .در اصل بلند گفتم تا همه ی آنهایی که گشتند و گشتند و نقطه ضعفی از بهار پیدا نکردند جز همین اندام که در سایر هم سالانش کم پیدا میشود چون دچار سوء تغذیه اند ! و هی به بچه گیر دادند و هی اسم گذاشتند رویش و مثل ندیده ها نسخه تجویز کردند که زامبی اش کنند .
دستم را حلقه کردم دور گردن فلانی و رو به مادرش گفتم : " یک مدت مثل یک احمق ! به دختر 7 ساله ام پیله کردم که این را نخور ، این یکی را کمتر بخور ! چاق شدی ! لباس اندازه ات نیست و حاصلش شد چی غیر از اینکه دو هفته ایست ناخنی ندارد برای گرفتن ! و لامپ روشن اتاقش موقع خواب ؟ " بس است و بس کنید . میخواهم بگذارمش به حال خودش . مثل فلانی هم شد فبها !چه که اگر یک دخترسالم و مهربان و خوب توی خاندانتان هست همین یکی ست . که رنگ پریده های لاغر و رو فرمتان سر تا پا مریضی و مشکل اند . و در آخر :" یک بار دیگر کسی به هیکل دخترم اشاره کند حتی ، خودم می دانم و خودش ! "
از آنشب به بعد تا امروز پیش از خواندن این مطلب از وبلاگ آلمای توکل عزیز ، فکر میکردم زیاده روی کرده ام اما الان دیگر نه . خوشحالم که پشت دختر زیبا و معصومم مانده ام . آخر این من بی شعور به چی این الهه ی زیبایی اینهمه حساس شده بودم ؟؟؟
* یادش بخیر این : 25 Band - Az Man Nagzar .mp3
بخت پریشان ...
این روزها زیاد فیلم میبینم . فیلم های 2014 که از دست برادرم به دست من می رسد . تازه دارم ایمان می آورم که سینمای ما سینما نیست . حیف از وقت و تمرکزی که بگذاری برای دیدنشان . امروز چنان بند بند وجودم درگیر یکی از این فیلم ها شد و چنان لیتر لیتر اشک ریختم که دلم نیامد نیایم و اینجا نگویم :" که دلم میخواهد هزار بار این فیلم را ببینم ".
جرم از تو نباشد ، گنه از بخت رمیده ست ...
اینکه یک شخص یا گروهی نمیدانم روی چه حسابی برای پوشش یک سال ات رنگ تعیین کنند مسخره است . و مسخره تر آنکه تو هم بروی سرک بکشی توی مغازه ها و از این پاساژ به آن پاساژ که : چی شده ؟ کیف قرمز عنابی ! دارید ؟ کفش ؟مانتو ؟شال ؟ و اسفبارتر اینکه چه پوستت تیره باشد و چه روشن و چه بهت بیاید و چه نیاید برای حفظ کلاس هم که شده باید رنگ مویت ، رنگ رژ ات و حتی رنگ ساپورت و حتی تر رنگ لاک ! ات این رنگی باشد که به روز و امروزی باشی وگرنه یک املی ...!؟
و آدم ها یک شکل میشوند و این یکی به آن یکی فخر میفروشد که من قرمزش عنابی تره ، تو بیشتر به زرشکی میزنه ... و باور بفرمایید من اولین بار بود میشندیم رنگی به اسم قرمز عنابی ( شرابی خاکی !!!) هم وجود داره .
* این عقیده ی شخصی من بود . و هرگز هرگز هرگز هدفم از نقل آن ، دست کم این نبود که بگویم :نظر من درسته !
شما راحت باشید :)
من به فکر دل سپردن ...
آفتاب ، ابرها را پس زده بود که من پرده ها را کنار کشیدم . به بچه ها صبحانه دادم و ناهار را آماده کردم . دست بچه ها را گرفتم و رفتیم از اطراف خانه ، کنار همان خانه های نیمه ساخته ، با قاشق خاک جمع کردیم برای درس علوم بهار - زمین خانه ی خاکی ما -. یک حس خجالت سرشار از لذت داشت وقتی با چند تا پاکت فریزر توی دست و قاشقی توی دست دیگرت بروی و از کارگرها اجازه بگیری و آن وقت از هر خاک چند قاشق برداری و سعی کنی تنوع هم بدهی به کارت . خاک یکدست صاف ، خاک همراه با سنگریزه و خاک سرشار از سنگ و ماسه . فکرش را بکن بهار به همین ها هم قانع نبود :" مامان ، خانممون گفت این ... خانممون گفت اون ... " .
برگشتیم خانه و تقریبا هیچ کاری نداشتم . ساعت تازه ده و نیم صبح بود. آهنگ قدیمی ریتم شاد را play کردم و با بچه ها شروع کردم به رقصیدن . بعد از 5 یا 6 سال . رقصیدم و دستهایم را توی فضا می چرخاندم و برگشتم به 18 و شاید 19 سالگی ام . کیان بالا و پایین می پرید و بهار با شعف کمرش را قر میداد و سعی میکرد مهارت به خرج بدهد . رقص با بچه ها حالم را خوب کرد . آنقدر که دلم خواست سرم را از پنجره ببیرون ببرم و داد بزنم تمام حال خوبم را . سلامتی و آرامش خاطر چیزی نیست که دلت نخواهد . خداوندا ! هیچ کسی را از این دو نعمت بی نصیب نکن .
** کلبه ها فکر حصارن – گوگوش و مارتیک
به روم نیارید که چند وقته گیر دادم به مارتیک ... :)
