من به فکر دل سپردن ...

  آفتاب ، ابرها را پس زده بود که من پرده ها را کنار کشیدم . به بچه ها صبحانه دادم و ناهار را آماده کردم . دست بچه ها را گرفتم و رفتیم از اطراف خانه ، کنار همان خانه های نیمه ساخته ، با قاشق خاک جمع کردیم برای درس علوم بهار - زمین خانه ی خاکی ما -. یک حس خجالت سرشار از لذت داشت وقتی با چند تا پاکت فریزر توی دست و  قاشقی توی دست دیگرت بروی و از کارگرها اجازه بگیری و آن وقت از هر خاک چند قاشق برداری و سعی کنی تنوع هم بدهی به کارت . خاک یکدست صاف ، خاک همراه با سنگریزه و خاک سرشار از سنگ و ماسه . فکرش را بکن بهار به همین ها هم قانع نبود :" مامان ، خانممون گفت این ... خانممون گفت اون ... " . 

برگشتیم خانه و  تقریبا هیچ کاری نداشتم . ساعت تازه ده و نیم صبح بود.  آهنگ قدیمی ریتم شاد را play کردم و با بچه ها شروع کردم به رقصیدن . بعد از 5 یا 6 سال . رقصیدم و دستهایم را توی فضا می چرخاندم و برگشتم به 18 و شاید 19 سالگی ام . کیان بالا و پایین می پرید و بهار با شعف کمرش را قر میداد و سعی میکرد مهارت به خرج بدهد .  رقص با بچه ها حالم را خوب کرد . آنقدر که دلم خواست سرم را از پنجره ببیرون ببرم و داد بزنم تمام حال خوبم را . سلامتی و آرامش خاطر چیزی نیست که دلت نخواهد . خداوندا ! هیچ کسی را از این دو نعمت بی نصیب نکن . 

---

*  تو رو یادم نمیره – مارتیک

** کلبه ها فکر حصارن – گوگوش و مارتیک

به روم نیارید که چند وقته گیر دادم به مارتیک ... :)