تن های تنهای تنها

کاش یه بیماری می اومد که ویروسش از طریق گوشی و شبکه های اجتماعی سرایت میکرد و خیلی مهلک و کشنده بود. 

شاید اینجوری این بدبختی رو از زندگیامون مینداختیم بیرون. دوباره آدما رو از نزدیک می دیدیم. انقد تنها نبودیم . دور هم این روزا چایی و شلغم می خوردیم و پرتقال پوست میگرفتیم و تو بشقابامون پوستاشون رو با چاقو ریز ریزمیکردیم .

+قبول ندارین شبکه های مجازی،باعث شدن واقعیا رو رها کنیم ؟