یک عدد نادم که منم

امروز خیلی فکر کردم و به ذهنم فشار آوردم تا قسمتهایی از آن ترانه ها  را بخاطر آوردم . 

۲۱ سالم بود. شاید هم بیست، همین حدودها ...

خواستگار آمده بود و با مامانی سر اینکه چرا اذن دخول داده بودشان، درگیری لفظی شدیدی پیدا کردم. رفتم توی اتاق و در را خیلی محکم بستم و کلید را چرخاندم. Case کامپیوتر را روشن کردم و طبق عادت بی درنگ اسپیکرها را ...

آهنگی از barcode brothers بود . "I am sending you an sms " . 

وُلوم دادم. خیلی . خیلی زیاد .

 بعد از آن بلافاصله  Dragostea Din tei ازo-zone وAsereje از las ketchup. آنقدر صدا بلند بود که خودم تهوع گرفته بودم :) 

آهنگ که تمام شد صدای گریه های مامانی را شنیدم. لعنت به من . چرا انقدر وحشی بودم همیشه ی تاریخ. چرا انقد سرکش و پست بودم. چرا هربار عصبی شدم، همه چیز را بی رحمانه به هم میریختم؟!

پ ن :این روزها بهار به اقتضای بلوغ و نوجوانی، گاهی صدایش به مخالفت بالا میرود. به نشانه ی اعتراض گاهی. آنهم بسیاااار کم. دلم که  میگیرد به مامانی فکر میکنم که هر ۶ تایمان به نوبت ....

اگر به آن روزها توان برگشتنم بود .... لعنت به ما بچه ها