روی سرازیری فراغت یک عید داد زدم‌: به ، چه هوایی !

همانا بهترین تعطیلات عمرم را در روزهایی گذراندم که شنبه اش به نوروز افتاده بود  و هماناتر اینکه من به این گزافه دل میبندم که سال زوج و شنبه ی تحویل سال را و بز را نمیشود دوست نداشت و بزرگ نشمرد . فراغتم برای خودم بود . شخص خودم .

روزهای ابتدای آن را در اهواز با دوستان خانوادگی از گل بهتری بودم . کارون و باران و پارک چوبی و باقی لذایذ دمخوری با اعراب عزیز  . و به این نتیجه رسیدم مگر بهتر از عربها هم قومیتی هست آخر ؟ مهمان نوازتر و صمیمی تر و دوست داشتنی تر ؟ و در دلم به تمام سالهایی که به اسم آریایی بودنم ، دلم از عربها و تصورشان پر از غضب می شد فحش ناموسی دادم :)

به خانه که برگشتم آدمهای دیار خودمان و خویشانم چنان ضربه فنی ام کردند با اخلاقشان و تخلیه انرژی شدم  که .... به رسم تغییر سال و حول حالنا :) جا نزدم و کم نیاوردم و به دیدار دریا رفتم . دریای عزیز و علی مهربانش . و بسی دو به شک شدم که آیا  عرب بهتر است یا مازنی ؟ سفرم به ساری چنان از آری و نه پر بود ابتدایش که وقتی کنار دریا بودم و شانه به شانه اش ،باورم نمیشد که بانوی جوان و زیبا و دوست داشتنی ای که دارد برای هر دویمان چای میریزد  واقعی است و حقیقتا داریم گفتگو میکنیم . چنان که دریا با تشر نگاهم میکرد و :" تو چته ؟ نکنه بهت خوش نمیگذره یا من اونی که فکر میکردی نیستم ؟"

 مهربان و مهمان نواز  و گرم ... دوست مازندرانی ام !

وقتش رسیده بود که نتیجه ای حاصل شود . اینکه :" همه ی آدمها از ما بهترند !"

به گمانم بهار، زنی ترکمن است که روسری خود را ایستاده بر بالاترین فلات دنیا به باد می دهد ...

منظره ای که مرا به وجد می آورد :)

---

* دلم برای دوستم ، دریا ، تنگ شده :(

** سیاوش عزیز از خودت یک خبری بده انصافا !