از دست خویشتن به کجا می توان گریخت ؟

من آدم توسویی هستم . میروم فیسبوک و جستجو میکنم ، از این پیج به آن پیج . پیج های هنرمندان را میبینم ؛ بازیگران را نه ! خواننده ها و نوازنده ها را نه ... هنرمندان را ... پیج آن هایی را که با دستهایشان و چشم هایشان و فکر های بکرشان حماسه خلق میکنند . دقیقا حماسه می سازند . تصویرگری میکنند ... مجمسمه می سازند و کنار تابلوهایشان عکس می گیرند و خلاصه مثل من نیستند ... عاطل و باطل و بیخود نیستند . آدم ترسویی هستم . چون یک جاهایی موس توی دستم بی حرکت می ماند و پیج را با بدبختی میبندم . همین اتفاق برای خیلی وب ها می افتد . آخ و امان از قلم به دستهای دنیای وب . از همه ی شان و جمله هایشان می ترسم . ترس همراه با یک حسادت دیوانه وار . آن روز به زهرا گفتم از این وب ها به من معرفی نکن . بگذار در جهل خودم باقی بمانم و بمیرم . برای من درد است . درد ندانستن و کم داشتن واژه ... می ترسم و وبلاگ های از ما بهتران را با حسادت می بندم . و میخزم توی آشپزخانه و به روی خودم نمی آورم و انگار نه انگار ... غصه میخورم فقط و از خودم بدم می آید ...

---

* هفته ی سخت و دردناکی داشتم ... حالا به وقتش می آیم و برایتان میگویم چه مرگم بود :)