من بی تو پریشانُ تو انگار نه انگار

کی آن وقتها فکرش را می کرد که من و مستانه یک روزی مثل امروز نه شماره ای از هم داشته باشیم ، نه خبری و نه حتی مختصر نشانی ای . آن وقتها که هر دو از نوک پا تا سرمان را یک شکل میکردیم . چادرهایمان ، رنگ یونیفرم مان ، حالت مقنعه هایمان ، و رنگ جورابهایمان حتی . آن وقتها که میز سوم از ردیف وسط تجربی 2 را به مدت دو سال اشغال کرده بودیم در بس برای خودمان . آن وقتها که تا جان داشتیم می خواندیم و بعد امتحان و پس از مقایسه ی سئوال و جوابها هر دو مثل دو تا ابله زار میزدیم برای کم و زیاد نمره . چه مرگمان بود ، نمی دانم . فقط می دانم من و مستانه از معدود دخترانی بودیم که فکرشان جای دیگری نبود . اما خب ! همه ی آن ها فقط تا زمانی بود که مستانه درگیر عشق ممنوعه ی بی فایده اش نشده بود . ممنوعه به این لحاظ که طرف آس و پاس و خلاف بود و سرش درد میکرد برای دردسر . خیلی زود تمام آن وابستگی دوستانه ، بدل شد به حسادت های من به کسی که دوستم را و دلش را و تمام بودنش در کنار مرا یکجا قاپیده بود و هیچ کس هم خبر نداشت . امید ،آن پسره ی الاف به واقع آسمان جل شده بود رقیب بی لیاقتی که حق کوچکترین نقدی را در موردش نداشتم .چه که هر چه میگفتم حسادت من به مستانه قلمداد میشد . مستانه میترسید . که من روزی جایی از سر حسادت زیرآبش را بزنم . که مادرش روزی از زیر زبان من بکشد چه خبرش است . که قاپ امیدش را بدزدم . که و که و ...  پس مرا به کل از زندگی اش کنار گذاشت . خب لابد پیش خودش دودوتا چهارتا کرده بود و دیده بود امید داشتن بهتر از رفیق داشتن است . رفیقی که حتی جوشهای پیشانی اش با او یکسان بود به همان تعداد و شکل و موقعیت .

من ماندم و غضبم از کوچه ای که محل قرار هر روزشان بود .دوسه کوچه بعد از مدرسه .  من ماندم و یک میز تک نفره و حرفهایی که مستانه پشت سرم میزد و دروغ ها و نگاه های زخم آلودش . من ماندم و کلی شب امتحان و تنهایی درس خواندنی که بهش عادت نداشتم . اما خب ... کم نیاوردم . پته اش را هم نریختم روی آب . کاری به کارش نداشتم . گذاشتم خودش بفهمد آن پسره ی جوعلق ارزش اینهمه تندروی و کج روی را ندارد . تمام حرفهای گوشه ی کتابم را که :" نیگا مانتو خانم گیر کرده :)" ..." جلالی رو ببین و خودشیرینی هاش " ..." تو چیزی بلدی ؟خوندی ؟" همه را با غیظ پاک کردم که  یادم برود تا دیروز کی بغل دستم می نشست . روزها گذشت و گذشت . تمام روزهایی که ما را از سال سوم رساند به پیش دانشگاهی و معدل مستانه که  برای تایم صبح بیش از حد پایین بود و افتاد عصر . بماند که پسره با بدترین ترتیب سر و ته قضیه را هم آورد و گذاشت و رفت . بماند که مستانه ی طفلکی چه ضربه ی سختی خورد . بماند که من دیگر هیچوقت دوست صمیمی برای خودم نگرفتم . بماند که  برگشتم سمتش و شدم رفیقش .

 اما دیگر هیچوقت هیچ چیز مثل سابق نشد . و این بی اعتباری در دوستی فاتحه ی تمام آن خاطره ها را خواند . آن قدر افتضاح شده بود این رابطه که ادامه اش احمقانه می نمود . ما که از دزفول آمدیم اینجا که دیگر بدتر .

بعضی آدمها انگار توی زندگی ات می آیند که خیلی بد و اسفناک ازت جدا بشوند . مستانه یکی از آن آدمها بود .

---

* چیز بدی نیست جنگ،

شکست می خورم

اشغالم می کنی ...

" شمس لنگرودی "

** دریا ! همیشه از این زنگ های خوب بزن ! حالا که خبر داری صدایت چقدر سرشوقم می آورد رفیق !