سلام !

چمدان ها و اسباب سفر را که چیدیم توی صندوق عقب ، کلید به دست ، برگشتم وسط هال . همچین حسابی همه چیز را چک کردم . شیرگاز و آب و حتی تمیزی و ترتیب خانه را . لامپ راهرو را روشن گذاشتم و اینجا بود که با خودم زمزمه میکردم همه چیز مرتب است تا هفته ی بعد که برگردم . اما سفر یک هفته ای من به شکل ناباورانه ای به طول انجامید . قرارم تا سر ماه بود و رسیدم به نیمه های ماه بعد . عروسی خواهر بد نبود . شلوغی و سر و صدا و بیخودی رقص و هلهله ها چیزی نیست که بتوانم بگویم خوب بود چه که روحیه  و طبع من با این تعاریف و برنامه ها بشدت ناسازگار است . بخواهم خلاصه اش کنم  : همه چیز تا عروسی و دست به دست دادن خواهرم و همسرش قابل تحمل بود حتی مدل موهای من که خانم آرایشگر زده بود یک چیزی به میل خودش پیاده کرده بود روی سرم ،علیرغم تمام تاکیدها و حساسیت من . و همین مزید بر علت شد تا من بیش از پیش برای پایان جشن ، لحظه شماری کنم . خواهرم که از کنار ما رفت ، نه اشکی توی چشمهایم جمع شد نه حتی دلم از رفتنش گرفت . فقط خسته بودم . خیلی خسته .

از فردای عروسی اما .... بماند . بماند نفرت امروز من از کسی که قرار بود دوستش بداریم و خودش دلیل انزجارمان شد . بماند تحمل عجیب من توی آژانسی که ما را با خود از جغرافیایی به کیلومترها آنطرف تر میبرد و فقط "ناهید " میخواند آن وسط و من توانستم  کل مدت را بی هیچ اعتراضی ، سکوت کنم. حتی وقتی راننده به میل خودش زد روی تکرار ترانه ی " نامه رسون نیگام کرد ". بماند 26 خرداد ی را که تولد بهار بود و خلاصه شد به یک جشن دو سه نفره  ... بماند شناخت آدم های جدید و خودخوری های من از دریدگی و گستاخی شان . بماند از این خانه به آن خانه شدن ها و یک شب اینجا و دو شب آنجاهای من و بچه ها. بماند هر روز و هر شب از چمدان لباس برداشتن ها و مسواک برداشتن ها و حتی کفش و جوراب  سوا کردن ها و دوباره بشور و تا بزن و بچین توی همان چمدان که زندگی یک ماه من و بچه ها خلاصه شده بود در حجم آن . بماند ناهار و شام هایی که انتخابش دست من نبود و ثمره ای جز اضافه وزن نداشت . بگذریم که هر چه بود ، خوب یا بدش گذشت و بماند که بیشتر بد بود تا خوب . و اما سر ماشین که چرخید به سمت خانه ، به سمت شهرکرد عزیز، تمام خستگی سفر دود شد و رفت هوا . که اینجا را انگار خدا ساخته دقیقا وسط سینه ی من . بنیان شهرکرد را انگار بنا نهاده اند در دهلیز های قلب من . دوستش دارم  خیلی زیاد  .خدایا ! آرامشم ... آرامشم را از من نگیر . آمین .

----------------

پ ن : روزه گرفتن با وجود بچه ها علی الخصوص کیان که حالا برای خودش سری درآورده بین سرها ، بسیار سخت و طاقت فرساست . روزه های همگی و طاعات یکایک تان قبول درگاه حق .

* ممنون از دوستانی که به یادم بودند و دلشان میخواست سریعتر برگردم . فدای محبتتان .

* آآآآآآآآآآآخ قمیشی ! یادش بخیر و این ترانه اش