غرولندهای یک مادر کلافه

خیلی وقتها ، من خودم را یاد دختری می اندازم که در 18 سالگی تمام تلاشش این بود که فقط و فقط سرش به درسش باشد و تصمیمش اینکه از پل کنکور عبور کند اما دلش جایی گیر کرد که نباید . و همانجا ماند که ماند . حالا حکایت من است . من به خودم قولهای زیادی دادم . اما ... خدا لعنتم کند که خلف وعده شد تمامی شان . حالا توی سی سالگی با دو بچه که روز و شبشان و عمر و نفسشان به وجود من بسته است ، چه غلطی می شود کرد ؟ جز اینکه این روزها عز و جز کنم برای خانه تکانی  . که آن وسط مسط هایی که تمام کابینت ها را خالی کرده ام و دارم سعی میکنم سریعتر بچینم اثاث را سرجایشان و بدجور افتاده ام به غلط کردم  ،سر و کله ی کیان از زیر بغلم پیدا می شود که بعله ، کور خوانده ای مادر جان ! باز هم خوشا به حال و روز دختر 18 ساله ای که دلش گیر کرد فقط . من تا خرخره فرو رفته ام . نه کتابی خواندم آنطور که دلم میخواست . نه سفری رفتم آنجا که مایلم بود . نه همصحبت شدم با کسی عین بشر . نه یک دل سیر همسرانگی کردم . نه مثل از ما بهتران پی آشپزی مدرن و طراحی دیزاین و شو لباس رفتیم . نه تحصیلاتمان به آدم ها می ماند ، نه ...  انگار خدا مرا از روز ازل مادر آفرید به خودش قسم که جز مادرانگی هیچ راهی را تا پایان نرفتم . یادم می آید همیشه آرزویم این بود تا ابد تک و تنها بمانم . یادش بخیر که جز یادش چیزی ازش نمانده . تخم وقتهای فراغت مرا ملخ خورده . عمر خواسته های من انگار دارد به سر می آید و بیچاره من و فلک زده من و خاک بر سر نیز من !

---------------------

پ ن : تعجب نکنید ساعت نوشتنم را . علی خانه نیست و مطابق معمول چنین مواقعی - مشمول الذمه اید خیال کنید از سر ترس ) ! تا صبح بیدارم و خانه روشن روشن است . 

*هیچ مردی نمی‌خواهد

عاشق زنی شود

که در سیرک کار می‌کند

از آن زن‌ها که باید روی طناب راه بروند

عاشق زنی شود

که هر لحظه ممکن است سقوط کند

و اگر سقوط نکند

هزار‌ها نفر برایش

کف می‌زنند

سارا محمدی اردهالی

**

سیامک عباسی و محمد راد : شهر بارونی