برای همدردی با زنان ایلام ...

کسانی که سوختن و ساختن را جایز نمی دانند ...

 می سوزند و نمی سازند !

.................

آتش ...

از تنی به تنی دیگر /

اینجا هر روز المپیک است /

 یکی این مشعل را از ایلام بگیرد !!!  با رباعیات جلیل صفربیگی بزرگ ....

انگار  تمام  باورم  زخم  شده

یک ایل بلوط در سرم زخم شده

ایلام چه دست های زبری دارد

مثل کف دست پدرم زخم شده

....

با آنکه برای شعله هایش حد نیست
از حال بلوط اگر بپرسی بد نیست

می سوزد و می سوزد و... نه! می رقصد
این سوختگی هنوز صد در صد نیست

.....

کبریت کشید،دل پُر از جذر و مد است

انگار که زندانی حبس ابد است

زن شعله ی آتش است یا آتش زن؟

آتش چه قشنگ رقص کُردی بلد است

---

بر خاک نشست و غربت اندوزی کرد
بر دامن خویش ، زخم گل دوزی کرد

ایلام  ، زن  بلوطی  قصه ی  ما
یک روز به تنگ آمد و خودسوزی کرد

....

ماسیده شب و سکوت در رگهایش

چادر زده عنکبوت در رگهایش

ایلام و هزار زخم کاری بر تن

خونمردگی بلوط در رگهایش

.....

مهریه کمی آب و تمام آتش
افتاد عروس ما به کام آتش
انگار بریده اند از روز ازل
ناف زن کُرد را به نام آتش

.....

ای مرگ چگونه با تو باید سر کرد
مرگی تو نمی شود تو را باور کرد
عمری تر و خشک کرد با عشق تو را
ایلام زنی که جای خون شوهر کرد

.....

امرو چرا  نگویم که دلم غمناک است

وقتی که گریبان نگاهم چاک است

وقتی که تن تمام وَن ها زخمی است

وقتی که بلوط تا گلو در خاک است.

....

یخ بست درون خاک آرام آرام

دریای بزرگ سنگ و صخره: ایلام
بیتاب و رمق خراب و خسته خورشید

خشکیده چو ترخینه تلخی بر بام

...........

ای شهر چرا بر تو نمی تابد ماه

دیوار تو را چرا نمی یابد ماه

تو رفتی و ماه، راه را گم کرده

بر قله ی « مانشت» نمی تابد ماه.

....

ایلام که شهر رنگ های زخمیست

دریای پر از نهنگهای زخمیست

ای عشق شکار کردن اینجا سخت است

این بیشه پر از پلنگ های زخمیست

......

پشت سر هم زخم شمردم یک عمر

در مشت دل خویش فشردم یک عمر

ایلام برای زخم من مادر بود

نان و نمک بلوط خوردم یک عمر

.......

در حنجره های  ما  صدا را بفشار
صوت و سخن و حرف و هجا را بفشار

تاریکی از این قشنگ تر می خواهی؟
ای  مرگ  بیا  گلوی  ما را بفشار