دلم از این سحری خوردن های دو نفره میگیره ... یاد خونه پدر به خیر ؛ اونهمه آدم چطور دور اون سفره جا میشدیم ؟ دلم میگیره ... دلم از روزهایی که فقط یادش باهامه میگیره ... تازه باید افطارهای دو نفره رو هم عادت کرد ... افطارهایی که هیجان اون روزها رو نداره ... ۵ ساله که خبری از اون هیجان ها نیست ... خانه ی پدری جای خوبیه که همه زود ازش خسته میشن و دیر قدرشو می فهمن ... جای امن ... با دغدغه یا بی دغدغه ، فرقی نمی کنه ... جای خوبیه